Mijn bevalling

Vandaag, 29 december 2020 is onze dochter Faye 8 geworden. En weer een volle maan net als toen ze geboren werd.

Wel een stukje geschreven vrij kort na de bevalling, maar de rest pas een maand geleden! Dus bepaalde details ben ik wellicht vergeten. Maar heel blij dat ik het toch nog heb opgeschreven!

29-12-2012 Rotterdam
De geboorte van Faye.
We zijn thuis, de dag ervoor heb ik wat harde buiken gehad.
2.00u
Beginnende krampen, voelt als menstruatiekrampen en prima op te vangen. Tussendoor slaap ik.
6.30 u
We besluiten de verloskundige te bellen. Ze komt na een tijdje en kijkt hoe ver ik ben, een paar cm ontsluiting. Het hartje van de baby luistert ze op ons verzoek met een doptone (een houten instrument die ze vroeger gebruikten).
Ondertussen vult de muziek van Miles Davis – A kind of blue, het huis met warme zachte klanken.
Sinara, de verloskundige, heeft nog een andere bevalling waar ze nog even naartoe moet, ze belooft straks terug te komen.
De krampen worden ook wat heviger, het lukt goed om ze op te vangen. Ook samen, Jowalt komt achter me zitten en we ademen samen.
Ik bel Joanna, een goeie vriendin, die ik er ineens heel graag bij wil hebben. Ze komt, zelf is ze ook zwanger, een maand of zes.
Rond 10u
Het bad heeft Jowalt inmiddels opgezet. Er is iets met de slang (tuinslag om het wat er vd douche naar de slaapkamer te krijgen ). We missen een onderdeel en hij moet naar de Formido 🙂 (hier kan ik nu nog om lachen, ff naar de doe t zelf winkel midden in n bevalling).
Even ben ik alleen en dat gaat eigenlijk wel goed.
Wel heel fijn als hij weer terug is.
Het bad loopt vol. Zodra ik erin zit krijg ik een heftige weeën storm (non stop weeën).
Joanna en de verloskundige zijn inmiddels ook erbij.
Nu weet ik de details niet meer zo goed. Het was een soort overgave aan mijn lijf en het geboorteproces.
Ik heb Joe 2 keer gebeten.. af en toe voelde ik vlagen van boosheid naar hem, alsof ik door hem in deze situatie zat. En ze waren heel lief voor me, gaven me water of n koud washandje op mijn hoofd en steunden me in het proces. Hielden mijn handen vast of zaten achter me en zeiden me hoe goed ik t deed.

Op een gegeven moment heb ik 10 cm ontsluiting en begint de uitdrijvingsfase/persfase.
Deze duurde meer dan 2 uur, waarna Sinara zei dat ze mijn vliezen wilde breken. Het was erg intens geweest en ik vroeg of ze even wilde wachten. Dat deed ze, mijn lijf kwam wat meer tot rust en even later braken ze vanzelf.

Bij de allerlaatste persen had ik het wel even moeilijk, het was erg pijnlijk en ik had die hypno birthing technieken in mijn hoofd die we hadden geleerd, maar het werkte voor geen meter (een soort naar beneden ademen). Dus gewoon mijn lijf gevoeld en geperst met alles wat ik had.
Ook zag ik heel veel licht in deze laatste fase, voelde alsof mijn moeder erbij was, die al lange tijd geleden gestorven is. En mijn tante (haar zus) die op afstand erbij was. Dat vertelde ze ook later, ze had zich terug getrokken in haar kamer en heel stil van binnen geworden en was er bij met haar gevoel en gedachten.

Even later kwam dat kleine meisje ter wereld- in bad- zoals ik wilde. Met gesloten oogjes, pas toen papa haar in zijn armen had en zei “ hallo lieve schat” deed ze nieuwsgierig haar oogjes open.
De eerste momenten daar in de slaapkamer zal ik nooit meer vergeten..

Helaas was ik wat ingescheurd tijdens het persen en de vk Sinara kon er niet goed bij en dus moesten we naar het ziekenhuis.
Helemaal nog stoned en euforisch van alle hormonen en het feit dat ik net mij dochter had gebaard kwam ik met een rolstoel aan in de kamer waar ik gehecht zou worden. Faye liet ik achter bij haar papa.
Doodleuk zei ik dat ze er allemaal wel om heen konden blijven staan terwijl de verpleegkundige me hielp. Het waren er een stuk of 5 incl stagiaires.
Achteraf voelt dit zo niet okee. En betreur ik dat er niemand was om te zeggen dat t misschien wel wat veel was. Maar ik kon het op dat moment zelf niet voelen.

Hierna bleven we nog 2 nachten in t Sint Franciscus.

‘s Avonds kwam ze voor het eerst drinken. Het ging goed, al deden mijn borsten de eerst 5 dagen onwijs veel pijn.
Ik weet nog goed de 1e ochtend dat ik wakker werd en me zo blij voelde in mijn hart. En niet gelijk wist voor fijns er ook al weer was gebeurd.
Ik keek naast me en dacht oh ja, ze is er, Faye mijn dochter..